Dolomietenrit

Dan eindelijk de Italiëreis… na heel veel voorpret samen, dan eindelijk het echte werk, we gaan rijden!
De voorpret was al weken (..maanden..) aan de gang, maar net voor vertrek moeten zowel Martin als Ilona spijtig genoeg de groep toch laten weten dat de rit er voor hun alsnog niet in zit… erg balen!
Zowel voor hun zelf natuurlijk in de eerste plaats… als ook voor ons die wel gaan.
Het voelt gewoon niet compleet als je al bij vertrek met 2 leden minder bent dan waar je de voorpret mee gedeeld hebt…
…voor beide achterblijvers is het natuurlijk nog vervelender, naast de reden dat ze af moesten zeggen…
…je bent er al na de voorpret gewoon niet bij, de groepsapp blijft je er maar aan herinneren dat er toch dingen gebeuren die de moeite van het delen waard zijn…
..ik hoop dat we het voor jullie hierdoor niet nog moeilijker gemaakt hebben?, maar dat jullie juist “op afstand” onze avonturen “van dichtbij” hebben kunnen volgen en meegenieten…

Na een half uurtje in de zon staan gaat het licht op groen, we mogen gaan genieten van niemand voor ons… ik zet mijn camera aan en trek mijn handschoenen aan…
…ondertussen zie ik Arjen en Rob al in mijn ooghoek gaan, ik kom ze aan het einde pas bij de T-splitsing weer tegen… Rob krijgt zijn helm zo op het eerste gezicht niet meer van zijn hoofd, Arjen helpt… “die grijns klemt” kan ik nog net uit het gemompel opmaken?!
We gaan na een korte stop weer verder op onze route naar het hotel van vanavond, daar gaan we voor het eerst onze vrienden ontmoeten die de motoren op de aanhangers hebben staan… we verheugen ons er op?
…eerst nog wat mooie stukken binnendoor waar we erg van genieten… en het schiet ook best lekker op, wederom prachtig weer vandaag!

Dinsdagmorgen vertrekken we na het ontbijt weer met z’n 3-en om binnendoor door Zwitserland bij onze bestemming, het hotel in Italië aan te komen. Het ontbijt begint stipt om 8 uur, voor die tijd zit alles op slot… nou ja, bijna alles dan… één deur kon niet meer op slot… maar dat betekende nog niet dat er alvast koffie kon worden gedronken… tot vooral groot ongenoegen van Bob en Tara…
Vandaag een rit waar we al een tijd naar hebben uitgekeken, een paar mooie passen op onze route!
Tijdens de lunch, een stevig kopje soep dit keer?… hebben we het nog over onze vorderingen, en dat we lekker voor op schema zitten… erg rustig onderweg ook… dat wordt op tijd in het hotel vanmiddag, gezellig!
Na de lunch wacht de hoogste bergpas van vandaag, we gaan er weer even voor zitten… we hebben alle ruimte, veel inhalen hoeft niet eens om het tempo er in te houden!
…tot we op een wegafzetting stuiten, toch afgesloten?… op het moment dat ik naast Arjen ga staan om te overleggen of we er toch niet gewoon langs zullen gaan… roept hij ineens naar Rob “kijk uit!” en Rob krijgt een gigantische klomp ijs/sneeuw op zo’n meter of 3 voor zijn voorwiel… dat was einde overleg, we draaien om!
Even een berichtje in de groepsapp om te laten weten dat er niets aan de hand is, maar dat we wel wat later zijn dan gedacht… we blijken uiteindelijk zo’n 160km om te moeten rijden… dus ook jammer genoeg nog wat snelweg kilometers gepakt..
Ook de anderen hebben hun verhaal aan tafel, ze zijn niet blij met wat ze in het nieuwe gebied aantroffen… veel slechte wegen,ook veel te rechte wegen om bij een paar bochten uit te komen… en het is vooral erg vlak, de bergen van de foto’s liggen eigenlijk te ver van het hotel om er serieus te gaan sturen… morgen gaan we het wel zien, vanavond eerst weer gezellig met elkaar eten en er een feestje van bouwen…

Woensdagmorgen vertrekken we voor het eerst als hele groep, het dorpje is klein… we slaan linksaf, op de rotonde gaan we helemaal rond om weer voorbij het hotel te rijden… ik zie in het voorbij rijden van de parkeerplaats Kevin en Wim nog staan, terwijl de groep voor mij al door de kleine straatjes schiet… einde dorp wachten we eerst even tot ze zijn aangesloten.
Ik kom er al snel achter wat de groep gisteren bedoeld heeft, veel verkeer, weinig lol onderweg… in de middag wordt het wat beter, maar de gebruikelijke “Dolomietensfeer” ontbreekt vandaag… we volgen het verkeer.
De paar forse buien die we onderweg nog meepakken maken het gevoel ook niet veel beter…
Na terugkomst in het hotel wordt er dan ook openlijk gesproken over “wat doen we hier eigenlijk?”
Dit is duidelijk niet waar we zoveel moeite voor hebben gedaan de afgelopen tijd, en voldoet verre van de verwachtingen… Arian gooit de knuppel in het hoenderhok en stelt dat hij zijn motor oplaad en morgenochtend vertrekt…
…en dat het voor hem alleen de vraag nog maar is “waarheen”.
Al gauw blijkt iedereen het er over eens dat langer hier blijven niet “ons feestje is”…
“Plan B” wordt tijdens de maaltijd uitgewerkt, Roel legt contact met onze vaste gastheer in Ponte Arche…
Gabry gaat kijken wat hij voor ons kan regelen, hij belt straks terug… kunnen wij gaan eten.
Uiteindelijk belt hij dat het geregeld is, we zijn meer dan welkom!
…nu nog wel de hoteleigenaar op de hoogte stellen dat we als groep 2 dagen eerder gaan vertrekken… uiteindelijk is er begrip, en weten Roel en André er een mooie vertrekregeling uit te slepen… bedankt namens de hele groep?
Alle motoren gaan vanavond nog op de aanhangers en we vertrekken als gehele groep morgen… nog een drankje om het besluit te vieren…
Iedereen vroeg zijn bed in?.. straks om 6 uur vertrekken we naar Ponte Arche om daar nog een middagrondje mee te pakken?

…Donderdagmorgen… schreef ik net trouwens 6 uur..? half zeven is iedereen onderweg…
We worden in Ponte Arche door het personeel hartelijk verwelkomt, het is zeker niet onopgemerkt gebleven dat we terug zijn!
Het middagrondje was een deels aangepaste route die Arian nog had… we hebben er van genoten, strak asfalt.. en wat geitenpaden her en der ter afwisseling.
Bij terugkomst worden we zoals gebruikelijk ontvangen met een tafel vol met lekkers, en Gabry die af en aan loopt met drank en verhalen… een mooi weerzien!
De avond is een feestje op zich, we hebben er weer ouderwets van genoten… wat een hotel!

Vrijdagmorgen hangt er een enorme regenbui in het dal… “weerman” Arian zit al met zijn pak aan te ontbijten als er her en der nog gedacht wordt aan een zwembroek aantrekken omdat het niks meer wordt vandaag… samen kijken we echter hoe de buien zich ontwikkelen, we hebben er vertrouwen in dat er ondanks een buitje onderweg toch zeker een mooie stuurdag in moet zitten…
Een half uur later vertrekken we dan gebruikelijk, de groep is bij aankomst bij de eerste rotonde IN het dorp al niet meer te zien… een record! Vandaag ook weer even de tijd genomen om de groepsfoto te maken, een prachtige herinnering aan ons “Dolomieten2018-avontuur”?

We wachten geduldig met z’n 3-en op de terugkomst van iemand om te weten welke kant we op gaan vandaag…
Het wordt uiteindelijk een schitterende dag na die ene bui regen, een erg mooie afsluiting van een bijzondere Italiëtour..

We sluiten het geheel af met een pizza-maaltijd… én nog een groepsfoto… met “de hamer op tafel”
…de overige gasten konden het wel waarderen… een beetje leven in de brouwerij!

…gevolgd door een film-avondje, waar bijna iedereen wel voor op het puntje van zijn stoel bleef zitten?
Na de filmavond zitten we nog even in de lobby van het hotel naar de piano kunsten van Kevin te luisteren…
Dit alles afgesloten met de “after party” op het terras voor de deur van het hotel… ?
Dit is toch wel waarom hechte vriendschappen ontstaan tussen Dolomietengangers, geweldig om zo met z’n allen zo te genieten?

Zaterdagmorgen zijn de eersten al vroeg in auto’s vertrokken, doel om vanavond nog thuis aan te komen.
Rob rijd de terugweg mee met Arian en John. Arjen en ik rijden zoveel mogelijk weer binnendoor terug op onze GSXR, nog 2 dagen sturen voor de boeg, mooi vooruitzicht!

…en dat we niet onopgemerkt bleven tijdens ons verblijf verbaast ons dan ook weer niet helemaal… de groepsfoto met Gabry hoorde nog onder deze post… geweldig dat deze 2 dagen zo’n verschil maken in hoe je op een week terug kijkt…

…bedankt allemaal voor jullie geleverde bijdrage aan deze Dolomietentour.